Jammer genoeg begint er van alles een laatste keer te komen.
Een laatste keer naar Paul Valery. Alle lessen zijn achter de rug. Ook de examens zijn al verleden tijd. Ik heb bij alle examens een goed gevoel. Er is één vak waarvoor ik een beetje twijfels heb wat het eindresultaat betreft. Maar ik vermoed wel dat het ok zal zijn. Als ik in België kan slagen, moet dat in Frankrijk zeker mogelijk zijn!
Een laatste keer vroeg opstaan. Mijn voorlaatste examen begon al om kwart na acht 's ochtends, en dat op een zaterdag. Aangezien voor vele studenten het (feest)weekend al begonnen was, werd mijn reukorgaan het slachtoffer van een nogal onaangenaam geurenpalet: een mengeling van vervlogen alcohol en lege magen.
Een laatste keer met vrienden afspreken. Er zijn al enkele studenten weer in hun thuisland. Hopelijk kan ik iedereen nog zien voor onze wegen helemaal scheiden.
Een laatste keer op daguitstap. Samen met vier vrienden, ben ik gisteren naar Saint-Martin-de-Londres en naar Ganges geweest. Die dorpjes stelden eigenlijk niet zo heel veel voor. Maar het was wel een super plezante dag! Bovendien heb ik daar ontdekt dat er blijkbaar een kleine natuurliefhebber in mij schuilt. Montpellier is een drukbezochte stad met maar heel weinig parken of rustige plekjes. Ik, stadliefhebber, heb nooit het gevoel gehad een groene oase te missen. Toch vond ik het heel verademend om gisteren omringd te zijn door een uitgestrekt en heuvelachtig natuurlandschap. Ik heb voor de laatste dagen m'n longen vol verse lucht gezogen.
Een laatste keer weekinkopen. Vanaf nu geen gezeul meer met zware zakken en geen geklungel meer op overvolle aangedampte bussen. Enkel nog het eten om de laatste dagen door te komen.
Een laatste keer naar mijn geliefde justitiegebouwen. Vandaag ben ik voor de eerste keer een publieke zitting gaan bijwonen in het Tribunal de Première Instance. Dat was heel interessant, maar toch wel wat aangrijpend ook. Criminaliteit wordt vaak enkel vanop afstand waargenomen. Maar deze namiddag waren de gruwelijke feiten en de bijhorende emoties wel even heel dichtbij. Enorm boeiend om dat mee te maken!
Zo zijn er nog vele andere laatste keren. Over enkele dagen zelfs een laatste laatste keer. De finish is dus duidelijk in zicht. Het doet raar te weten dat het bijna gedaan is. Op sommige momenten lijkt mijn terugreis nog heel onwezenlijk en lijkt Schoten nog veraf. Op andere momenten daarentegen, dringt het goed tot me door dat ik binnen een week weer op Vlaamse bodem verblijf. Ik kijk daar heel hard naar uit, en tegelijkertijd kijk ik er heel hard tegenop om mijn nieuwe thuis te moeten achterlaten. Dat kan volgens mij alleen maar een bevestiging zijn van hoe goed ik het hier heb gehad en nog steeds heb. Maar in Schoten is het ook altijd goed geweest, dus ik ben er zeker van dat ik daar snel weer mijn plekje vind.
